ی وام هست توی ادارهمون به نام "وام رفاهی" به مبلغ 5 میلیون تومان. 4-5 ماه پیش، هرکی متقاضی بود درخواست داد. من گفتم فعلا نیاز ندارم، چرا متقاضی بشم؟ چون به یک نفر هم میدادن، قرعه کشی باید میکردن ولی همکارا (دوستام) گفتن: [اسم بنویس اگه اسمت دراومد بین خودمون (4 نفر دیگه) قرعه کشی یا ... میکنیم] اسم من رو هم خودشون دادن!
موعد قرعه کشی رسید. من دوست نداشتم که اسمم دربیاد و خوشبختانه یا متاسفانه
از صبح زود میرفتیم بیمارستان تا شب؛ یه بار موقع ظهر از بابا پول گرفتم تا برم یکم خوردنی بخرم. 3تا کیک و نکتار آب انبه خریدم واسه سه نفرمون. دادم بهش*، وقتی داشت میخورد گفت: [بَه! چه خوشمزهس. دستت درد نکنه] در ادامه حرفاش با چشمان اشکآلود دستش رو گذاشت روی سینهش و برام دعا کرد که: [الهی هرچی میخوای خدا بهت بده، الهی خوشبخت بشی]. همونجوری که داشتم جلوی خودم رو میگرفتم که گریهم نگیره با خودم گفتم: [مگه چکار کردم؟! پولش رو یکی دیگه داده، مگه من درست کردم که خوشمزه شده؟!] اما خب یکم چشام تر شد.
ارجاع به این مطلب!
پ. نوشت: ببخش که سوم شخص مفرد خطابت میکنم اینجا! :|
امروز نوبت دوم من بود که نون بگیرم واسه همین ساعت زنگدارِ گوشیم رو طبق وقتایی که نون نوبت منه تنظیم کردم تا چند دقیقهای زودتر بیدار بشم. بیدار که شدم، دیدم وقت دارم و نمازم رو هم توی خونه خوندم. ی پلاستیک واسه اینکه نونا رو بذارم توش برداشتم. کیسه زبالهمون رو هم برداشتم که بندازم توی سطل زباله جلوی خونهمون! پلاستیک نون دست راستم و کیسه زباله دست چپم بود. به سطل زباله که رسیدم، دستم رو بلند کردم تا کیسه رو بندازم توش. انداختم و ی چند قدمی برداشتم، حس کردم چیزی که توی دستم هست یکم حجیمه! و به پلاستیک خالی نون نمیخوره! نگاه که کردم به دست چپم دیدم بله! اشتباها پلاستیک نونا رو انداختم توی سطل و زبالهها هنوز توی دَستامن :-) برگشتم و کیسه رو انداختم، ی نگاه با حسرت هم به پلاستیک نونی که افتاده بود توی آشغالا کردم، حیف! تبلیغ *پ.ر.و.م.ا* مشهد هم روش بود :(
بعد از ظهر ساعتای 14 شایدم 14:30 (الان دقیقش رو از توی گوشیم نگاه کردم، دقیقا 14:14) بعد اینکه 3تا DVD خام رو از انفورماتیک گرفتم و همونجا خبری رو شنیدم، زنگ زدم به دکتر تا بهش همون خبرِ دسته اول رو بگم. اول از امتحانش پرسیدم که چطور بوده، بعد پرسیدم که جایی!!! هم رفته یا نه که گفت: [درست گفته بودی!!!] و هیج جا نرفته بود و نمیشد بره برای همین بیخیالِ مرخصی یکشنبهش هم شده و گفت واسه برگشت بلیط هواپیما گرفته و امشب برمیگرده (نون هم نوبت خودش بود که گفت میگیره)؛ و در آخر هم در جریانِ اون خبر گذاشتمش.
داشتم 20:30 نگاه میکردم که اسم چند نفری رو که قراره ا.م.ر.ی.ک.ا آزادشون کنه گفت، سریع یه پیامک زدم به "مد...و" و براش نوشتم که: [سلام.تبریک! فامیلتون هم که آزاد شد!] بعد حول و حوشِ 3 دقیقه جواب داد که: [چکار کنیم فک فامیلای ما همه ا.م.ر.ی.ک.ا هستن]. حالا فردا باید یکم اذیتش کنیم و ازش طلبِ شیرینی کنیم!
ت. نوشت1: این مطلب روز سهشنبه شروع به نگارش شد و مطابق با اتفاقاتی که طی روزای بعد (4شنبه و پنجشنبه) افتاد، ویرایش و تکمیل گردید.
پ. نوشت 1: ت. نوشت=توضیح نوشت
دیروز صبح برخلاف روزای دیگه با اولین زنگ گوشیم از خواب بیدار شدم. چون وقت داشتم، گفتم نمازم رو همینجا بخونم آخه آبِ سرویس بهداشتیِ دفترمون سرده! خیلی ریلکس و باحضور قلب نمازم رو خوندم همراه با قنوتِ مستحبّیش! نتیجه این شد که وقتی به سرکوچه رسیدم سرویسمون همون لحظه حرکت کرد و من جا موندم و چندین بار خودم رو سرزنش کردم که چرا نماز رو توی خونه خوندم؟ چرا کامل خوندم و خلاصه و با سرعت بیشتری نخوندم؟!
امروز صبح هم مثل دیروز زود بیدار شدم! هی با خودم میگفتم این بار نمازم رو با سرعت بیشتری بخونم یا برم اداره؟! که بخاطر خاطره تلخ دیروز تصمیم بر این شد که توی اداره بخونم. رسیدم سرکوچهمون دیدم اوه! چه خبره؟! حدود بیست نفری منتظر سرویس بودن! این یعنی نصفِ اتوبوس توی ایستگاه ما (ایستگاه یکی مونده به آخر) سوار میشن! معلوم بود که همه نمیتونن روی صندلی بشینن. از شانس من، من و یکی دیگه صندلی گیرمون نیومد و روی موکتی که راننده ته اتوبوسش انداخته بود نشستیم و اونجا بود که یاد این خاطرهم افتادم!
با توجه به این دو روز و اینکه فردا on time بیدار بشم یا in time! بازم باید فکر کنم ببینم نمازم رو توی خونه بخونم یا برم اداره؟!
پ. نوشت: اصن صوبتِ اینکه چکاریه خب؟! یکم زودتر بلند شو رو نکنید!
شبی که مطلب نظم رو نوشتم خواب مدرسه ابتداییم رو دیدم، با تمام جزئیات شاملِ پلهها، راهروها، دیوارا و ... از دمِ در کلاس شروع کردم به راه رفتن و از پلهها رفتم پایین و رسیدم به وضوخانهش. حسِّ خوبی بود ولی من تنها بودم! مدرسه خالی بود، دوست داشتم بچههای اون موقع مدرسه و دوستام هم میبودن.
دیشب که برنامه جمعه هفته آینده رو تنظیم میکردم، خواب دیدم طلبیده شدم مشهد و آخر هفتهای داشتم میرفتم مشهد.
امشب هم دوست دارم خواب ببینم، خوابِ تو رو! ...
کیفیت نماز والدین
هر کس این نماز را بخواند چنان چه پدر, مادر و عزیزان او زنده باشند مورد رحمت خداوند رحمان و رحیم قرار میگیرند.
چنان چه والدین فوت کرده باشند مورد آمرزش خداوند کریم قرار می گیرند.
این نماز چنان موجب شادی پدر و مادر می شود که آرزو میکنند زنده شوند و زانوی فرزند خوبشان را ببوسند.
خواندن آن موجب گشایش درهای رحمت الهی می شود.
به خاطر سوره نوح آیه 24 هر مهمانی که وارد منزل می شود مورد لطف خدای منان قرار می گیرد.
این نماز انسان را در افسرگی های بسیار شدیدی که بر اثر مصیبت های سنگین بوجود می آید آرامش می بخشد.
بهتر است که این نماز در شب جمعه ترک نشود.
امشب از ساعت 20 تا 22 با "علی.ا" شروع کردیم به نظافت خونه. الان یکم کمرم درد میکنه فکر کنم بخاطر جابجایی دو تا صندلیا باشه که تنهایی انجام دادم.
قبل نظافت، "مهتاب" بهم زنگ زد، منم میخواستم بهش بزنگم که اون بُرد! بهش گفتم: [فردا بریم بیرون؟] اونم قبول کرد و البته گفت: [روز بریم که هوا گرمتر باشه] اون بهشتِ زهرا رو پیشنهاد داد و من امامزاده صالح یا شابدوالعظیم رو. ازش پرسیدم: [بهشتِ زهرا کسیو داره؟!] که گفت: [نه فقط شهید داره!] این بار من بُردم. حالا فردا صبح مشخص میکنیم که کجا بریم، قرار شد ناهار رو هم همونجا بخوریم.
بعد نظافت هم به مشهد زنگ زدم، گفتن که دایی "مهدی آقا" و زن دایی دیشب رفته بودن اونجا. گفتن که واسه سالگردِ ...!!! بانیِ دعای ندبهیِ فردای مسجد شدن.
نظم!
آخرین ماهها و روزهای حضورم در خوابگاه بود که با "مهرداد.ف"* هم واحدی شدم، مدتی گذشت و با شیوه زندگی من آشنا شد! براش جالب بود که اینقدر نظم دارم، هر وسیلهای م جای مشخصی داره، لباسام همیشه به آویز چوب لباسیه و ...
همیشه سوال بود براش که چطوری میتونم نظمم رو حفظ کنم؟ براش توضیح میدادم که منم تا سال اول، دوم راهنمایی شلخته پلخته بودم و کمدم شهرِ شام بود و ...
"مهتاب" یکشنبه امتحان جامع کتبی داشت. شبش بهش زنگ زدم که هم احوالش رو بپرسم هم ببینم چکار کرده. راضی بود نسبتا و گفت: [اساتید نمره شون رو دادن و گذاشتن داخل ی پاکت و دادن به مسئول آزمون]؛ دیگه کم کم باید زبونمون رو عادت بدیم که "خانم دکتر" صداش کنیم :)
ازش پرسیدم که: [برمیگردی مشهد یا هستی فعلا؟] که جواب داد: [برام سه تا مراقبت امتحان گذاشتن و باید تا آخر هفته آینده بمونم] وقتی این رو گفت، از تصمیم برای رفتن به مشهد گذشتم.* دوست ندارم تنهاش بذارم هرچند با موندنمم خیلی همدیگه رو نبینیم.
پ. نوشت: قصد داشتم که کُلِّ هفته آینده رو مرخصی بگیرم و این چهارشنبه یعنی امروز برم مشهد تا جمعه هفته آینده؛ که هم 19،20 اُم مشهد باشم هم 22،24 اُم! که البته گرفتنِ 5 روز مرخصی از محالات بود ولی دو روز (19 و 20 اُم) رو هم میگرفتم راضی بودم.
