نظم

نظم!

آخرین ماه­ها و روزهای حضورم در خوابگاه بود که با "مهرداد.ف"^* هم واحدی شدم، مدتی گذشت و با شیوه زندگی من آشنا شد! براش جالب بود که این­قدر نظم دارم، هر وسیله­ای م جای مشخصی داره، لباسام همیشه به آویز چوب لباسیه و ...

همیشه سوال بود براش که چطوری می­تونم نظمم رو حفظ کنم؟ براش توضیح می­دادم که منم تا سال اول، دوم راهنمایی شلخته پلخته بودم و کمدم شهرِ شام بود و ...

فلاش بک:

دوران کودکی و نوجوانی بودم، در صورت امکان همیشه یک اتاق برای خودم داشتم و در نتیجه یک کمد! اما به ندرت از اتاقم استفاده می­کردم، همیشه توی حال و پذیرایی مَشقام رو می­نوشتم و حتی درس می­خوندم (البته لازم به ذکرِ که شاگرد خوبی بودم و اگه از داشته هام نظیر همون اتاق بیشتر استفاده می­کردم موفق­تر هم بودم و می­شدم). برای کمدم اولش کلی نقشه می­کشیدم که چی کجا باشه و ... ولی دو حالت پیش میومد همیشه:

1. بعد اثاث کشی، وقت نمی­کردم و کلیه وسایل و کتابام رو می­ریختم توی کمد تا بعدا سرِ فرصت مرتب­شون کنم ولی اون فرصته هیچ وقت گیرم نمیومد!
2. بعد اثاث کشی، وقت می­گذاشتم و وسایل­م رو توی کمدم می­چیدم، اما! با گذر زمان کمدم بهم می­ریخت. مثلا کتابا و دفترام رو عمودی می­گذاشتم ولی وقتی می­خواستم از توی کیفم انتقالشون بدم داخل کمد، به­صورت افقی مینداختمشون روی طبقات کمد و ...

لباسامم وضع بهتری نداشتن، اون موقع بیشتر لباس­هام بلوز و تی­شرت بودن تا پیراهن، شاید یکی دوتا پیراهن هم داشتم که موقع مهمونی و شرایط خاص می­پوشیدمشون و اونا رو مامان حواس­شون بود که سریع و به­صورت مرتب از چوب لباسی آویزان­شون کنن.

جالب این­جا بود که برای داشتن اتاق بزرگ­تر حرص هم می­زدم با این­که دوتا خواهرام با هم بودن و من تکی و همون­طور که شرح دادم عملا از اتاق استفاده­ای نمی­کردم جز برای نگهداری وسایل و لباس­هام و خوابیدن.

تا پایان اول راهنمایی­م شرایط همین بود ولی همیشه خانواده مخصوصا مامان بخاطر بی­نظمی­م شماتتم می­کردن، اون اواخر که مامان دیگه شخصیتم رو خُرد می­کردن دقیقا مثل خاطره­هایی که "آقوی همساده" تعریف می­کنه، دقیقا لِهِ لِهَ­م می­کردن، داغونُم می­کردن! اما خوش­بختانه آدم بددماغی! نبودم و چون انتقادهاشون حق بود سعی در اصلاح خودم داشتم. با شروع دوم راهنمایی با "ادریس.ب.ک" هم­کلاسی و هم­نیمکتی شدم، اونم مادرش معلم بود، تعریف می­کرد که اگه وقتی از مدرسه برمی­گرده لباساش رو از چوب لباسی آویز نکنه و مامانش ببینن دمار از روزگارش درمیارن! همنشینیِ دو ساله با همچین آدمی و ادامه رفتارِ و تلاش خانواده باعث شروع تغییراتی در من شد به­طوری که بعد چند سال من شدم بانظم­ترین فرد خانواده و برعکس قدیما همیشه از نظمم تعریف می­کردن و مثالی بودم از فرد منظم.

واسه تغییر در خودمون نیاز به دو چیز داریم: یکی الگو و دیگری انگیزه! که من هر دوش رو داشتم البته تلاش هم که جزو لاینفکِ هرکاریه.

پ. نوشت: "مهرداد" ورودی 91 گرایش ما و کرمانی بود، پسری که یکم نسبت به نظافت و نظم حساس بود مخصوصا به آشپزخونه. اون مدتی که من هنوز خونه نگرفته بودم رفته بودم واحد اینا روی همه دیوارا برچسب زده بود و توصیه­هایی واسه حفظ نظم و انضباط کرده بودم، کاری که از نظر من تقبیح شده­س! چون به شعور اطرافیان توهین میشه.